Коні
Дзівіліся мы,і дзівіліся фрыцы:
Такое у сне толькі можа прысніцца
На сене духмяным.

З-пад лесу на поўдзень,нібы у пагоні,
імчаліся коні,без коннікаў коні,
па лузе вячзрнім.

Ці травы прынадта сінелі ў балоце,
Ці вострыя кулі пасеклі аброці,
Што коні бабеглі?

Наперадзе белы.Здавалася,нібы
ЁН цалкам са снегу.За ім вараны бег,
А трэці - буланы.

імчаліся коні па травах,па кветках,
Паслаліся дымам іх грывы на ветры.
і стрэлы замоўклі.

Гулі капытамі,як бубнамі,глуха.
Дванаццаць падкоў замігцелі над лугам
Кавалкамі сонца.

Ды выраслі раптам,як чорныя дрэвы,
Смяротныя выбухі справа і злева -
Нямецкія жарты!

і коні пабеглі у пене і мыле
На міннае поле,к уласнай магіле.
Мы сцісеулі зброю.

Няма варанога,і белы канае,
іх грывы густыя пясок засыпае
і попел гарачы.

Не,гэта не сон,не вячэрняя казка:
Мы біць пачалі з аўтаматаў па касках.
і ноч наступіла.

А трэці,буланы,з крываваю ранай,
Усё бегаў між куляў і сініх туманаў
З трывожным іржаннем.




Очень грустное стихотворение,помню в прошлом году я его по бел.литу учила.Не сотря что это автор придумал,всёравно лошадей жалко:(